Het was midden in het griepseizoen en ik liep een coschap bij een huisarts. Ik had al de nodige virusjes te pakken gehad die winter en tijdens dat coschap leek het alsof ik nog eens de driedubbele lading over me heen kreeg. Ik voelde me ronduit niet zo fit en zat niet helemaal lekker in mijn vel. Ik had al een paar dagen moeite empathie te tonen als er weer eens een patiënt tegenover me zat en vertelde over zijn/haar verstopte neusgat, terwijl ik er zelf uitzag als een kleuter waarbij de groene klodders tot op de kin hangen.
Beoordelingsmoment
Op die bewuste dag was er een beoordelingsmoment voor mij gepland. Niet echt de ideale omstandigheden dus. Wonder boven wonder had ik me heel het gesprek doorgewerkt zonder ook maar een druppel snot te verliezen en had ik ook nog eens best wel relevante vragen gesteld, een best oké lichamelijk onderzoek gedaan en was er zelfs nog een redelijk beleid uitgekomen. Trots op deze prestatie ging ik naar mijn beoordelaar toe om maar weer eens een “op verwacht niveau” binnen te hengelen. Maar dat viel even tegen. Blijkbaar had deze arts ook elk virusje van elke patiënt binnen gekregen en zat ze ook niet zo lekker in haar vel. Ik had dan ook letterlijk niks goed gedaan en mijn eerste “onder verwacht niveau” was een feit. Met het dringende advies om er maar eens voor te zorgen dat die kennis van mij op niveau zou komen.
Tranen in vrije loop laten
Teruggetrokken in een kamertje ben ik in tranen uitgebarsten. Ik was kwaad, want ik vond het volkomen onterecht. Ik had tot nu toe alleen nog maar goede beoordelingen gekregen en kon me haast niet voorstellen dat dit beoordelingsmoment echt zo veel slechter was dan bij de rest van mijn coschappen. Bovendien had ik een vrij goed cijfer gehaald voor het voorbereidende blok, dus zo ontzettend slecht kon mijn kennis ook niet zijn.
Wat te doen?
Ik heb ervoor gekozen om er op dat moment niet tegenin te gaan. Wel was het zo dat ik me echt niet oké bejegend voelde. In het kader van mijn eigenbelang heb ik toch maar wijselijk mijn mond gehouden. In dit soort situaties is het altijd lastig wat je het beste kunt doen. Er is toch die eeuwige afhankelijkheidsrelatie, maar anderzijds ben je beide gewoon mens en zou je gewoon normaal tegen elkaar moeten doen. Wat je ook kiest om te doen in een geval als dit, kies iets waar je jezelf prettig bij voelt. En weet dat dit soort kritiek vaak onterecht is (tenzij je het herhaaldelijk hoort natuurlijk). Soms zijn je coschappen gewoon even niet leuk. Laat het van je afglijden en laat je niet kisten.
